Το χρέος, Ποίηση Νότα Κυμοθόη, 1990 βιβλίο Οιμωγές

Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .

Το χρέος*1990
ΠΟΙΗΣΗ

Νότα Κυμοθόη

Ποίηση, από το βιβλίο Οιμωγές

Τραγουδάνε σήμερα για μένα

κι ακούω άδεια λόγια να κυλάνε

μεσ' τις ρωγμές της θλίψης μου

απ΄το βαθύ μου λογισμό.

Μυρίζει παράξενα ο αγέρας

στη χώρα που ξερίζωσαν τα δέντρα

και σταυρώσαν πάλι τους νεκρούς

για τις πομπές των παρελάσεων.

*_*

Όταν άδικα σκοτώνει τ' αδέρφια μου

ο ληστής το γλυκοχάραμα

προσκυνώ στους τάφους

τα λείψανα των προγόνων μου.

Σηκώνοντας μετά περήφανα τις πέτρες

κρατώ το βάρος τους με θάρρος

καθώς αγάπησα τη μοίρα μου ορθή

και στη σπηλιά ημέρεψα τα θηρία.

_*_

Χωμάτιασε στα χέρια το κορμί

απ΄των ανθρώπων τους καϋμούς

που άπληστα ξοδέψανε τις ώρες

για της χλιδής την ξεγνοιασιά.

Τυραννισμένη απ΄τη δική μου γύμνια

κι απ' τον Ιούδα φίλο προδομένη

είδα τον κόσμο με άλλα μάτια

γυρεύοντας γαλήνη στον αγώνα.

*_*

Ξέρω αυτό που δε βλέπουνε τυφλοί.

Η γη κομματιασμένη περισσεύει

για όλους λουλούδια να βλαστήσει

με στιβαγμένα όνειρα μπολιασμένη

μοιρασμένα για τα παιδιά μας.

Αλλά τις καρδιές, φίδια κουλουριάζουν

και με φαρμάκι αφανίζεται ο νους

πλανεμένος σ' ελπίδες σκιερές.

_*_

Σκοτεινιάζει η ψυχή δε άδειο σώμα

ζυμωμένη από κακώσεις, λησμονιέται

όταν σε κουφάρια σέρνεται ξεχασμένη

βαθαίνει πλιότερο ο πόνος μου απόψε...

Ξεχωρίζοντας της γενιάς μου την οφειλή

μάχομαι στην αφάνεια για το φως.

Προσηλωμένη στο Πνεύμα που φέγγει

ανεβαίνω τις χαραμάδες του ατέρμονου δρόμου.

*_*

Στη κάθε όψη του με νουθετεί ο χρόνος.

Μας γονατίζουν των καιρών οι συμφορές

κι ενώ βουλιάζουμε στο έλος

κωφεύουμε στη σήψη που βαραίνει.

Κι όσοι διωγμένοι σ' άλλες χώρες

ελεύθερη κρατήσανε την καρδιά τους

γυρεύοντας στις ρίζες μας κουράγιο

χάνουν τη χαρά στο γυρισμό.

_*_

Φιλέκδικα χάνονται οι μαρτυρίες.

Στην περιβεβλημένη από ήλιο χώρα

τρίζουν τα κόκαλα της Πατρίδας μας

καθώς ποιμαίνουν κατήγοροι μαζί με καταδότες

στο παζάρι για τις λειψανοθήκες μας.

Κι ενώ στάζουν αίμα τα μνημεία

καπηλεύεται ερήμην η Ιερή Κληρονομιά μας

δίχως συναίσθηση του χρέους.

*_*

Ελλάδα!..

Οι σκορπισμένες πέτρες σου

καρδιές παιδιών σου είναι

και σπαράζουν

τη γλώσσα

τη θρησκεία

και την ιστορία σου

για να γλιτώσουν!

* Ποίηση Νότα Κυμοθόη (σελίδες 20-21-22),"Οιμωγές" εκδ. Διογένης 1991. (Προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα, αλλά αν κάποιος θέλει να αναρτήσει, μπορεί να το κάνει, αρκεί να αναφέρει την πηγή του).

Γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Ντιροζέλ "Μαύρη Αθηνά" το 1990. "Είναι διαχρονική ποίηση", όπως έλεγε ο αείμνηστος φίλος κι εκδότης του βιβλίου, Κώστας Κουλουφάκος.

Σήμερα,..εν 2008, αφιερώνω σε όσους είναι και σε όσους αισθάνονται Έλληνες κι αγαπάνε και σέβονται τα ιερά και όσια των Ελλήνων! Σε όσους έχουν συνείδηση και συναίσθηση τι θα πει "ΕΛΛΑΔΑ"! Το ποίημα καταθέτω εις "ΜΝΗΜΗ ΙΕΡΗ κι ΑΘΑΝΑΤΗ" όλων των Ελλήνων κι Ελληνίδων κι όλων όσων φιλελλήνων, αγωνίστηκαν κι αγωνίζονται με τόλμη για την ΕΛΛΑΔΑ τη χώρα τούτη που έδωσε το ΦΩΣ σε ΌΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!.. Αφιερώνεται με ιδιαίτερη αγάπη, σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες της διασποράς που πάλεψαν και παλεύουν να διατηρήσουν την ελληνικότητά τους και ιδιαίτερα στο φίλο Κώστα Δουρίδα, για τη διάδοση του Ελληνικού Πνεύματος μέσα από την ιστοσελίδα του! Με την αγάπη μου για την Ελλάδα κι όλα τα παιδιά της όπου γης, Νότα Κυμοθόη!

Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .