Σιωπηλά στο χάραγμα της μέρας
μες το μουντό ξημέρωμα
στου χειμώνα την παγωνιά
ταπεινοί προσκυνητές της γης
οπού κρατά το σπόρο με υπομονή
για της άνοιξης ημέρα γιορτινή!
Αχ!.. Χλόη μας καημέ
μαράζι στων ανθρώπων τη ζωή...
Μνήμες όλα τα σημάδια της γης
στα χοχλάδια που απόμειναν εκεί...
Εκεί, οπού...δέντρα γίναν' στάχτη...
Το χάραμα, ολόγυρα η πλάση φρικτή
είχε μιαν αχνάδα παγερή
οπού χτένιζε την πίκρα στον ορίζοντα...
Αχ!.. Καρδιά μου πήρες σβάρνα τοπία πολλά
κι είδες σύγνεφα που έρχονται από ουρανού
καθώς βάφονται βουνά μαβιά οι καημοί
από φανατισμούς που πλάκωσαν τη νιότη
χέρια που κόβουν σύρριζα κεφάλια
μαχαίρια οπού χτυπούν πισώπλατα κορμιά
γλώσσες οχιάς που ροκανίζουν... ψυχές...
Αχ!..Εσύ, οπού τα έλατα διαφεντεύεις καρδιά μου
εκεί, οπού βογκούν σιγαλά των ελαφιών ψυχές
κι ακούγονται ανασεμιές αποθαμένων από παλιά...
Εκεί στην ανηφόρα κι ι ελιές σκιές
καθώς τσοπαναραίοι ωσάν Απόστολοι λεν
σφίγγουν στον κόρφο τους τ' αρνάκια.
Κι ο άνεμος; Κάτι σαλεύει σιγαλά κι αυτός
κι ύστερα περνάει σιωπηλά ως άγιος, είπαν...
Αλλά, ταπεινά κυκλάμινα, σφραγίδα ομορφιάς
σαν ένα μήνυμα ελπίδας να κρατούν
μαβιά και βιολετιά ως ροζ στέκουν χαμηλωμένα βουβά
πάνου σε λίγο χώμα που ζεστάθηκε από το χνότο της γης.
Πως να το πεις; Και τι να πεις; Σε ποιους;
Κρατούν της στράτας το θυμίαμα από σιωπές
του ήλιου το δεκάλογο από φωνές
του φεγγαριού το ασήμι στων ερώτων οπού...
Μη τους το πεις...
Στη ζυγαριά του κόσμου θα διαβείς
το άγιο περιστέρι μες στα λιόδεντρα κρυμμένο
ψάχνει ακόμα κλαδάκι...να σταθεί.
Μη τους το πεις...
Τις νύχτες κουκουλοφόροι μουλωχτά περνούν
χτυπούν αθώους...μέσα σε πόλεις του φωτός...
Μη τους το πεις!..
Αχ!.. Μόνη μέσα στο χάραμα καρδιά μου Εσύ...
Εκεί κι εδώ και παντού για να κρατάς τον ήλιο στη ράχη
μη στάξει πάνω του σκοτάδι ο καιρός...
Αχ!.. Εσύ καρδιά, αδράχτι μου, τι θυμίζεις;
Χρυσόμυγα, ουράνιο τόξο; Εσύ Φως!..
Ξεφεύγεις μες τη βουή της τρικυμίας
και γίνεσαι κυκλάμινο όλο καημούς
σφίγγοντας χιλιοτρυπημένα λόγια
αφηνιασμένα χειροκροτήματα
εκεί, απάνου στο μίσχο σου βουβή
κρατώντας μέσα σου υπομονή
και Αη-θυμαριού ανάσα...
Αχ!.. Εσύ καρδιά...στόχαστρο οχτρών!
Σφύρα ν' ανθίσουν τα βουνά
σκαλί-σκαλί ως επάνω μαβιά
ταπεινά κυκλάμινα που λάμπουν!
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
© Nότα Κυμοθόη
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
© Nότα Κυμοθόη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου