Νότα Κυμοθόη "Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ"

Νότα Κυμοθόη "Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ"

      Στο Αττικό Ημερολόγιο μετά από το μήνα Γαμιλιών έχουμε τον μήνα Ανθεστηριών αφιερωμένο στο Θεό Διόνυσο(15 Φεβρουαρίου-15 Μαρτίου).

     Ο Θεός Διόνυσος αποτελεί μια σπουδαία και μεγίστη κλείδα απ΄ όπου αντλούμε πολλές πληροφορίες ιστορικής φύσεως, κρυμμένες στην όλη του πορεία. Σε ένα από τα μεγάλα ταξίδια μου ερευνητικής φύσεως και πολιτισμικής εργασίας μου στην Ινδία το 1994, συνειδητοποίησα κρυμμένες αλήθειες με έκπληξη μεγάλη. Οι παραστάσεις του Θεού Διονύσου επάνω σε λεοπάρδαλη είναι εντυπωσιακής έρευνας για τους χώρους και τους τόπους λατρείας του. Νεαρός Θεός με ευρωστία κρατώντας σκήπτρο ιππεύει το άγριο αυτό ζώο. Ένα θηρίο της ζούγκλας οπού προξενούσε και προξενεί έως τις ημέρες μας φόβο και τρόμο στους κατοίκους στην Ινδία που ζουν σε χωριά. Βλέπουμε δηλαδή να λατρεύεται ο Θεός Διόνυσος καθώς υποτάσσει αυτό το θηρίο.

Σε μια σαρκοφάγο, αυτήν της εικόνας, που βρίσκεται στο Μουσείο Τέχνης Γουώλτερς στη Βαλτιμόρη των Η.Π.Α. παρατηρούμε τον Θρίαμβο του Θεού Διονύσου. Οι ενδυμασίες είναι όλες αρχαιοελληνικές και πάλι ο Θεός Διόνυσος ιππεύει δυο λεοπαρδάλεις και εισέρχεται θριαμβικά. Πρόκειται για την λατρεία του Θεού Διονύσου Σαβάζιου. Παρατηρώντας τις λεπτομέρειες της όλης αυτής σαρκοφάγου εξάγουμε πολλά συμπεράσματα για την ζωή και το έργο του αλλά και την λατρεία του Θεού Διονύσου. Στην Ινδία και στην σανσκριτική διάλεκτο Ιν=υιός και ΙNDIA=ο υιός του Δία=Διόνυσος=η χώρα του Διονύσου.

Κικλήσκω Διόνυσον ἐρίβρομον, εὐαστῆρα, πρωτόγονον, διφυῆ, τρίγονον, Βακχεῖον ἄνακτα,   ἄγριον, ἄρρητον, κρύφιον, δικέρωτα, δίμορφον, κισσόβρυον, ταυρωπόν, Ἀρήιον, εὔιον, ἁγνόν, ὠμάδιον, τριετῆ, βοτρυηφόρον, ἐρνεσίπεπλον. Εὐβουλεῦ, πολύβουλε, Διός καὶΠερσεφονείης ἀρρήτοις λέκτροισι τεκνωθείς, ἄμβροτε δαῖμον· κλῦθι, μάκαρ, φωνῆς, ἡδὺς δ᾽ ἐπίπνευσον ἀμεμ[φ]ής εὐμενὲς ἦτορ ἔχων, σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις.

Θεός της βλάστησης και της χαράς καθώς ο ίδιος ο Ορφέας τον εξυμνεί με τον Ύμνο του ως τέκνο της άρρητης σχέσης Ζηνός (Διός) και Περσεφόνης. Μιας σχέσης οπού δεν μπορεί να λεχθεί. Η Περσεφόνη κόρη της Θεάς Δήμητρας πασίγνωστης για τη λατρεία της στα Ελευσίνια Μυστήρια. Θεά της Καλλιέργειας της Γης. Αλλά η λατρεία των Ανθεστηρίων είναι αφιερωμένη στο Θεό Διόνυσο. Ο ερχομός της Περσεφόνης, της εαρινοποίησης και του ξυπνήματος της Φύσεως φέρνει χαρά σε όλους. Οι άνθρωποι βαδίζουν έξω στη Φύση και ο Θεός Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του Ζευ. Είναι η δύναμη του ανθρώπου οπού πατώντας όρθιος δημιουργεί. Σε παραστάσεις παρατηρούμε το Θεό Διόνυσο παρέα με τον Θεό Πάνα. Στην αρχέγονη εποχή της λατρείας του Θεού οι αίγες αλλά και τα πουλιά μετέφεραν τους σπόρους της άγριας σταφυλής η οποία φυτρώνει. Η σταφυλή και η άμπελος από την οποία ο Θεός Διόνυσος δίδαξε στην ανθρωπότητα τότε την καλλιέργεια της και δημιούργησε τον υπέροχο οίνο.  Οι άνθρωποι πίνοντας αυτόν ευθυμούσαν, γελούσαν αλλά κι ασχημονούσαν, διότι του καθενός ο χαρακτήρας είναι διαφορετικός από του άλλου. Τα όσα λοιπόν με την πάροδο του χρόνου διασώθηκαν στο όνομα του Θεού Διονύσου ας εξετασθούν κι ας ερευνηθούν με προσοχή. Διότι μετά χιλιάδων ετών, όταν άρχισε να διαδίδεται και να επιβάλλεται ο χριστιανισμός, κράτησαν όσα τους συνέφεραν από τη λατρεία του Διονύσου και των Ελευσινίων Μυστηρίων. Πήραν φυσικά την άμπελο και την έχουν ως ιερό φυτό σε παραστάσεις μέσα σε χριστιανικούς ναούς, πήραν τον οίνο και το Μυστήριο κοινωνίας του, καθώς και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός τον χρησιμοποιούσε στους δείπνους του. Κι ο μυστικός δείπνος με τους μαθητές του έγινε Μυστήριο Μυσταγωγικό στον χριστιανισμό. 

Σε μια παράσταση του 40υ π. Χ. αιώνος, οπού βρίσκεται στο Μουσείου Αρχαίας Αγοράς Αθηνών, παρατηρούμε τη Γέννηση του Θεού Διονύσου, στο σπήλαιο της Γεννήσεως. Εδώ λοιπόν παρατηρούμε πως ο Θεός Ερμής παραδίδει το θείο βρέφος του Θεού Ζηνός και της Περσεφόνης στις Νύμφες για να το φροντίσουν. Όλα συμβαίνουν κάτω από την εποπτεία και το βλέμμα του Θεού Ζηνός (Διός), της Θεάς Δήμητρας, του Θεού Απόλλωνος και του Θεού Πανός.

Ο Θεός Διόνυσος αποτελεί τη δύναμη της Αναγέννησης της Φύσης και της Εαρινοποίησης της ζωής, καθώς η Φύση ξυπνάει. Με τη γέννησή του ταυτίζεται και ο ερχομός της Περσεφόνης στη Γη. Αλλά επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν καθιέρωναν γιορτές για τον χριστιανισμό κι ενώ χρησιμοποιούσαν τον οίνο σε όλα τους τα συμπόσια και μεθούσαν, χαρακτήρισαν το Θεό Διόνυσο μέθυσο. Είναι ΥΒΡΙΣ μεγίστη αυτή, καθώς και οι χαρακτηρισμοί "ειδωλολατρία" για την αρχαία ελληνική θρησκεία των προγόνων μας.

Σε ένα από τα ταξίδια μου στην πανέμορφη Δρέσδη της Γερμανίας με εντυπωσίασε αυτή η Όπερα του Ζέμπερ του Αρχιτέκτονα Gottfried Semper( 1803 - 1879). Επάνω στην κορυφή της εισόδου της μεγαλόπρεπα θριαμβεύει ο Θεός Διόνυσος με την Αριάδνη σε άρμα που το σέρνουν τέσσερις πάνθηρες. Η μεγαλοπρέπεια της αρχαίας ελληνικής πολιτισμικής αίγλης δεσπόζει στην πανέμορφη Δρέσδη.  Ο Θεός Διόνυσος της χαράς της ζωής, οπού θριαμβεύει!

Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός

 

Νότα Κυμοθόη "ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΡΓΑΜΟΣ"

Νότα Κυμοθόη "ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΡΓΑΜΟΣ"

Το αρχαίο ελληνικό θέατρο της αρχαίας ελληνικής πόλης Περγάμου, στην Μικρά Ασία της επαρχίας Τευθρανίας της Μυσίας, χτισμένη πάνω σε μικρό λόφο που ήταν μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα που εκτεινόταν προς Δ. μέχρι τις ακτές του κόλπου Ελαίας και του Αδραμμυτίου, απέναντι από το ελληνικό νησί της Λέσβου. Σήμερα ονομάζεται Τσανταρλή, αλλά το αρχαίο ελληνικό θέατρο είναι εκεί, για να θυμίζει την αρχαία ελληνική δόξα των αρχαίων Ελλήνων.Στην περιοχή της Μυσίας στα παράλια στην αρχή, υπήρχαν Αιολικές αποικίες κι αργότερα κτίσθηκαν και πολλές άλλες, που αναπτύχθηκαν πολύ κι έγιναν σπουδαίες και ξακουστές κι ήταν: το Αδραμύττιο, η Αδράστεια, η Άντανδρος, η Απολλωνία, η Άσσος, η Αταρνεύς, τα Γάργαρα, η Κύζικος, η Λάμψακος, η Μιλητούπολις, το Πάριον, η Πέργαμος, η Πιτάνη, η Πρίαπος, η Προκόννησος, η Στρατονίκεια, η Τευθρανία καθώς και οι πόλεις της Τρωάδας Άβυδος, Αλεξάνδρεια η Τρωάς, Αμαξιτός, η Δάρδανος, η Ζέλεια, το Ίλιον, η Λάρισα, η Σκαμάνδρεια, η Σκήψις και πολλές άλλες. Η Μυσία χωρίζονταν από τη Βιθυνία προς Α. με τον ποταμό Ρυνδάκο. Προς Β. συνόρευε με την Προποντίδα και τον Ελλήσποντο, προς Δ. ήταν το Αιγαίο Πέλαγος και προς Ν. ο Κάικος ποταμός και το όρος Τήμνος. Στη δυτική πλευρά της Μυσίας ήταν Τροία, σε έκταση που κάλυπτε από τον Ελλήσποντο και την Προποντίδα μέχρι τον κόλπο του Αδραμυττίου. Στην ανατολική Τροία μέχρι την Βιθυνία βρισκόταν η Μυγδονία. Στα παράλια της Μυσίας, προς το Αιγαίο ήταν η Αιολίδα με τις 12 αιολικές πόλεις της και στη μεσημβρινή η «Μεγάλη Μυσία» η κυρίως Μυσία.Το νοτιότερο τμήμα της Μυσίας καλούνταν και «Τευθρανία» στην οποία άκμασε η Πέργαμος.Είχε πολλά νερά από τους αρχαίους χρόνους και πολλά δάση σε βουνά τα «εν Τρωάδι» όπως η Ίδη, ο Όλυμπος (ο Μύσιος) ανατολικά και νότια το βουνό Τήμνος, φυσικό σύνορο με τη Λυδία. Από τους ποταμούς γνωστότεροι είναι ο Ρύνδακος (ανατολικά), ο Μάκεστος, ο κύριος ποταμός της Μυσίας, ο Αίσηπος, ο ιστορικός Γρανικός, ο Σκάμανδρος στην Τροία και νότια ο Κάικος σύνορο με τη Λυδία, που ονομαζόταν και Αστραίος. Από τις λίμνες γνωστές είναι η Απολλωνιάτις και η Αφνίτις. Καταστράφηκε η πνευματική της αίγλη από τον Παύλο και στη συνέχεια από τον Κωνσταντίνο(μέγας κι άγιος) που απαγόρεψε να ονομάζονται οι Έλληνες εθνικοί Έλληνες κι απαγόρεψε την ελληνική γλώσσα.

Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός

(εικόνα από το ιντερνέτ)